Nag-aalab na Tubig

Mahirap maging palaisip. Lahat kasi ng bagay, gagamitan mo ng utak. Kahit mga bagay na dapat puso na ang mamimili, utak pa rin ang gamit ko.

Dati inisip kong di na ako mahuhulog ulit. Ilang beses na ba kasi akong nasaktan? Ilang beses na ba akong nabigo? Kaya nga tumagal na ng dalawang taon akong nagsosolo.

Pag solo kasi, magagawa ko lahat ng gusto ko. Inom, yosi... gimik... Mamasyal mag-isa. Manood ng mga tao... Magwala. Dahil mag-isa lang ako, walang pwedeng magdikta ng gagawin ko.

Pero nung dumating siya, tila muling nag-alab ang mga damdamin kong katulad na ng tubig: dumadaloy.. walang sariling porma.

Ginulo niya ang tahimik kong mundo. Ginising nya ang mga damdaming inakala kong wala na ako..

Pero gaya ng mga nauna, nawala na rin siya. Para bang pinatunayan lang sa akin na tao pa rin akong pwedeng mahulog, magmahal..

Muli na namang nag-alab ang tubig.

Kasunod nito ang muling pagyelo ng mga damdamin...