di ako takot magmahal. wala ring kaso sa akin kahit masaktan. iba kasi yung pananaw ko sa love. feeling ko, i'm not loving that person enough if i'm not getting hurt by him. tipong i equate love with pain. weird noh? pero mentality ko kasi is more on the extremities. mula sa favorite stuff, hanggang sa mga bagay na nakaka-fascinate sa akin.
so there, ngayon, i'm here at this point where i know i've moved on. nakalimot na ako sa past ko, nakabitaw na ako. nakaahon na rin ako. so why is it na hindi ako ma-fall? di naman sa pagmamayabang o kung ano pa man... pero there are times na gusto kong mahulog na dun sa isang taong nangungulet, yun nga lang, hindi ko magawa.
bukod dun, wala naman akong maipipintas pero heto't binasted ko pa.. nakakaaliw noh? and wala man lang akong feeling na regret. or kahit na awa dun sa taong yun kasi alam kong nasaktan ko siya sa mga sinabi ko para tigilan na niya ako, wala pa ring epekto.
manhid na ba tlga ako? o bumalik lang yung pagiging cynical ko?
Comments for this post
